کد مطلب:60817 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:295
مثلاً آن همه اختیاراتی را كه امام علی علیه السلام به مالك اشتر تفویض نمودند. نشانه آن است كه ایشان صددرصد به مالك اطمینان داشته و لزومی برای كنترل رفتار و كردار مالك نمی دید. برخلاف یاران دیگر كه چون از ویژگی های كم تری برخوردار بودند ، در نتیجه اختیارات كم تری نیز داشتند و در مقابل كنترل بیش تری بر اعمال و رفتارشان اعمال می شد.
گزینش سیاسی یا استخدام سیاسی از مهم ترین مباحث جامعه شناسی سیاسی در هر نظام سیاسی می باشد. كه براساس الگوهای خاصی این كاركرد را عملی می كنند فرضا در برخی موارد احراز مناصب سیاسی از طریق فتح و غلبه و به عبارت دیگر از طریق زور صورت می گیرد و در برخی نظام ها مناصب براساس وراثت تقسیم می شود. گاه این انتخاب بر مبنای رابطه ها و زدوبندهایی صورت می گیرد كه خارج از رویّه طبیعی می باشد. اما در اندیشه امام علی علیه السلام گزینش سیاسی براساس آموزه های دینی و فضائل اخلاقی و شخصیتی صورت می گیرد. امام علی علیه السلام به هنگام تعیین سفراء و نمایندگان خویش و اعزام آنها به ممالك اسلامی به فضائل اخلاقی و ویژگی های شخصیتی افراد توجه ویژه داشت و میزان اختیارات آنها را با توجه به همان خصائص معین می كرد. برای نمونه دامنه اختیاراتی را كه حضرت به «مالك اشتر» داد به مراتب بیش تر از اختیاراتی بود كه به «اشعث بن قیس» سپرد كه این گونه روش های متفاوت را بایستی در شخصیت یاران آن حضرت تفحص كرد نه در روش حكومتی اسلام.[1] .